De Avonden
gedicht in de reeks: 'de ketting'
hij hangt aan de dakgoot van de kerk
de klauwen van zijn vingers purper
de doden doen het licht alvast uit
zover kan het dus komen
nu we het er toch over hebben
hij blijkt een man die over alles mee kan praten
maar het is zijn taal die breekt als glas
als zijn stem omhoogschiet zijn voet uit
de haan op de toren draait juist
zijn smalle kant naar hem toe
door wind bevangen
onaangepast
Voorgelezen op 25 juni 2010 in de uitzending van 'De Avonden'.