droedel
© Bianca Boer
Niets uit deze uitgave mag zonder schriftelijke toestemming van Bianca Boer worden gekopieerd, gedownload, verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enig andere manier.

Verschijnen / verdwijnen

geschreven voor Dordtyart 2019


Ga niet verder, blijf nou hier. Al is het 
nog even. Erosie slijt gaten in je geest. 
Vruchtbare grond spoelt weg. Souvenirs en
herinneringen, zijn dingen van piepschuim.
Je hoofd is een ruimteobject op schaal. 

En jij dan? Ben jij nog voor jezelf gelijk? 
Wat geordend wordt krijgt nieuwe betekenis 
maar als de context je houvast is en als dat 
per opbod verkocht wordt, is er alleen nog 
beweging in een loze ruimte.

Ga op je rug op het papier liggen. Ik trek je om. 
Ik knip je uit en hang je over de waslijn. 
Nu ben je een vorm die waait. Je hebt 
oren van papier. Iemand breekt de ruit 
van een kubieke meter stilte.

Je kijkt door tegels van gegoten glas. De wereld 
wordt er mooier van maar ook minder helder. 
Wie redt jouw data? Kon ik je gedachten 
filteren dan bracht ik ze in kaart. Freesde ze 
uit in zwart mdf en ging opzoek naar mezelf.

De beelden zijn geen dag gelijk. Ze kiezen 
tussen licht en donker. Wij lopen zij aan zij 
in een constructie van buigzaam bamboe 
en alles kraakt. Hef het glas op de taal 
van de straat. Het gaat niet zoals verwacht.

Laten we leren luisteren naar het continuüm 
van geluid gevormd door drieënveertig ventielen 
hangend tussen de bomen. Laten we berusten 
in de chaos van voorspelbaarheid en het water
met emmers vol terugkiepen de haven in.

© Bianca Boer